SWOT پایان سال

به نظر می رسد،همچنان دربرپاشنه ی همیشه می چرخدو جایی راکد مانده ام که پرازراه نفوذ وشبیخون است.آخرهفته ها وقت جمع بندی تکالیفی است که فرصت یک هفته ای برای انجام شان داشته ام.درچند هفته ی اخیر،فشارکاراداری سهم وظایف دیگررا بلعیده و حالا مشتی تعهد معوقه و حس نارضایتی روی دستم مانده است.در یک برش کلی،این نقطه ضعفم درتمامی ادوار زندگی بوده ولابد برنامه ریزی درست درمانی برای مرتفع نمودنش نداشته ام.

این صورت مساله است.خوب که زیروبالایش کرده ام،می تواند عارضه ای موروثی باشد.به طوراجدادی از تشخیص ومرزبندی میان همزیستی مسالمت آمیز وتوسری خوری عاجزیم.البته که زمینه های مساعدی هم برای درک درست این مفاهیم دراختیارنداشته ایم و همواره به پیروی وکنارآمدن با جمع به هرقیمتی تشویق شده ایم. وقتی هم که اراده ی استقلال و خودبسندگی داشتیم،مهارت های لازم برای جامه ی عمل پوشاندن وتحقق آن را به حساب نیاوردیم وهمین اراده ی تغییر را کافی لحاظ کردیم.دست به هرجاکه می گذارم؛زخمی است.از بده وبستان های مجازی تا تماس های تلفنی و دیدوبازدیدها ونشست های دوستانه،تا روابط اداری وانتظارات متقابل، هیچیک تعریف روشن و مفاهمه آمیزی ندارند.همه چیز شهودی و بی نقشه پیش می رود.

مشکل این روند جایی آشکار می شود که مرجعیتی نیست و افراد در همه ی سطوح زندگی فردی و اجتماعی،به تشخیص عمل می کنند.گاهی حتی چنین فقدان اشتراک ونزدیکی در نگاه به امور،به عنوان مزیت این دوره به حساب می آید.طبیعی است که درچنین فضایی هرکس باید بتواند گلیمش را ازآب بیرون کشد.

برای موفقیت در این فرآیند هرمهارتی به کار می آید.طومار مرزبندی ها و ارزش گزاری های گذشته درهم پیچیده شده و هدف وسیله را توجیه می کند.مهر سررسیدهای نسلی قالب هایی را بر پیشانی افراد می زند و افراد ازیک سنی دیگر به حساب جایی نمی آیند.

فرصت کمی دارم تا مشکلات مربوط به پرداخت اقساط تسهیلات بانکی ام را با گرفتن رمز ثابت مرتفع کنم.دوم تکالیف مربوط به دوره ی مجازی کارشناس حرفه ای منابع انسانی ام را جمع بندی،زیپ و ارسال کنم.و....

من در برنامه ریزی و اهتمام به انجام گام به گام آن تقریباً بی نقصم.اما در تعامل با شرکای کاری،همراهان،همسایه ها وکلاً دیگران،دچار ضعف های بنیادی ام.ضعفی که با مرور زمان به نقص عضو نقش شهروندی ام بدل شده است.