نه استراتژی ، نه تاکتیک

امروز اتوبوس نویی توی خط انداخته بودند و من یکی از سرنشینان سحرگاه اول هفته این فرصت را داشتم تا هوای مطبوع و صندلی های تازه از لفاف درآمده را تجربه کنم . درست از همان لحظه ای که گودی کمرم با انحنای ارگونومیک صندلی پر شد سرریز سیاست به زندگی به عنوان اصلی ترین ملاک اندازه گیری مدعای سیاست ورزان ، دوباره در ذهنم قوت گرفت و گزیری از آن نیافتم که افشای ظالمانه ترین سیاهکاری را با نخستین اقدامات در راستای تامین رضایت توده ها هم ارز قرار دهم ، شاید هم اولی در برابر تجربه ملموس و عینی دومی عقب بنشیند . از آنجا که انتزاع از واقعیت به واسطه ، محتاج است و برای بازگشت به واقعیت نیز راه طولانی تری در پیش دارد . جدول هایی که هر چند وقت رنگ زده می شوند ، سنگفرش های نونوار ، تنوع به روز شده ی فضای سبز ، اصلاح فرآیندهایی که تا چند وقت پیش خلق خدا را دچار صف و زمان های بی شمار از دست رفته می کرد ، تولید همدلی می کنند و تا بخواهد اجحاف نهفته در حصر بی محاکمه و اختلاس های نجومی و ... مخاطب را به واکنش وادارد ، طعم رفاه ناپایدار نیم بند ، جوارح را کرخت کرده است . گیرم که از اعماق تاریخ چاووشی کنند ؛ "خورد گاو نادان ز پهلوی خویش" ....