"سفر حجمی در خط زمان"

زبانش توی دهانش جا نمی گرفت . تا یاد داشت ، دندان ها مثل حصاری مانع از رهایی زبانش می شدند و به مرور در اثر فشار ممتد زبان ، کج شده بودند یا میانشان فاصله افتاده بود . پیش از اینکه دندان ها تغییر شکل بدهند ، زبانش را زیاد گاز می گرفت و هر بار درد جانسوزی یکباره وجودش را پر می کرد . طوری که مجبور می شد به جویدن لقمه هم تمرکز کند . با اینکه در این مورد با کسی حرفی نزده بود و نمی دانست اصولاً می شود در مورد این قبیل امور خدادادی با کسی صحبت کرد اما بسیار شنیده بود از او به عنوان فردی زبان دراز یاد می کنند . به این بهانه پایش از خیلی جاها بریده شده بود و روی هم رفته ، خودی حسابش نمی کردند . اگرچه اوایل از این انزوای ناخواسته حس بدی پیدا کرد اما هر چه زمان می گذشت به توفیق ناشی از تنهایی آشناتر می شد و دیگر آرامش و راحتش در خلوت ، تحقق می یافت . از خبر ، حادثه ، خط و نشان ، حسابگری و تدبیر تا مادامی که به بهای دور شدن از خود ، به دست می آمد ، فاصله می گرفت . بسکه خوانده و شنیده بود که اوضاع نگران کننده تر از همیشه ی تاریخ زندگی بشر است ، ترجیح می داد مثل یک سگ که زمان را اندازه نمی گیرد یا یا کریم گیجی که عرض خیابان را تاتی تاتی می کند به آدمیزاد پیش از خبر برگردد . فرق نمی کرد خبر بزرگ بوده باشد یا کوچک . همین که مانع شود عین و اقتضای خودش باشد و از نهاد مسالمت جو دورش سازد ، کافی ست . تا چند سالگی دنیا را مثل یک کاشف نگاه کرده بود بی آنکه کسی زندگی را برایش روایت کرده باشد ؟ به خاطر نداشت . این را هم به یاد نمی آورد که چه وقت دچار چند پاره گی و اغتشاش شده بود  .  کم مانده بود زبانش را گاز بگیرد . دوباره عرض و طول زبان را میان دندان ها چپانده بود و دقت می کرد ؛ فک هایش زیاد به هم فشار نیاورند . برایش همین که معابر خلوت و ساکت خروسخوان ، از نفس های به شماره افتاده ی زن خالی نباشد و کسی باقی مانده باشد که سکر و رخوت خواب را برای رسیدن به کوچه پس بزند ، ارزش تاخت زدن با همه ی خبرهای عالم را داشت . فکر می کرد ؛ خبر ، گزارش دستکاری شده ی زندگی است و او از مدتی پیش بعد از وقفه ای چند ساله دوباره به جستجوی خود زندگی برآمده بود ....