آدم و حوا

هیچ کس از خود نمی پرسد ؛ کارکرد این همه خبر چیست . چه انتظاری از من می رود وقتی بدانم راهبرد انتخابی "داورزنی" برای ورود زنان به ورزشگاه ها ، رسمیت بخشیدن به خرده فرهنگ زن ها این ور ، مردها اون ور بدون هیچ استناد دینی ، عقلی و معرفت شناختی است ؟ فتوای "داورزنی" در شرایطی صادر می شود که پیداست ، بنا به عنوانی که یدک می کشد ناگزیر از پاسخ گویی به مطالبات مردم بوده است . نامتعارف بودن این فتوا را وقتی درمی یابید که تجربه ی طواف کعبه را داشته باشید .  قطعاً ناآزمودگی تحمل تماس بدن ها زیر فشار فزاینده جمعیت را به خاطر می آورید و تا هفت دورتان به نقطه ی پایان برسد بارها از خود پرسیده اید ؛ کدام گناه است ؟ این جا محضر خداست یا آن محضری که دست ساخت وطنی است ؟ شاید دل تان خواسته باشد که حکومت ها خدا را رها کنند و به استانداردهای خفیف خودشان رضا دهند . بگذارند خدا با رویای انسان ها قد بکشد ، تناور شود و برای روز مبادای تنهایی و استیصال ، فریادرس آدم ها باقی بماند . رفتار اجتماعی دهه های اخیر جامعه ی ما موید این است که  نسبتی با دانستن یا ندانستن خبر ندارد . حواسش کرخت شده و با امواج کژ و مژ می شود . شاید اگر غریزه به زنجیر تربیت کشیده نمی شد ، قابل انتظار بود که این همه با ناروایی مدارا نکنیم اما با امواج خبر و تحلیل که تنها خواندنشان عمر نوح می خواهد ، وقتی برای اقدام غریزی باقی نمی ماند....