در گرگ و میش

جورابم غرق خون بود . تا به چهارراه رسیدم  ، چراغ ها سبز شدند . سبز فیروزه ای درخشانی که گرک و میش را نگین می زد .پیاده ی من ، سبز بود و سواره ماشین های رو به رو . بی توقف خودم را به آن سوی خیابان رساندم . حکایت از این قرار بود که انگشت هایم روی هم می افتاد و ناخن انگشت زیرین تا یاد داشتم ناسور و زخمی بود .  دردش آنقدری نبود که بی تابم کند . اما به نظر می رسید ؛ افتاده باشد . باید به راه رفتن ادامه می دادم . همین که متوقف می شدم افکار مخلی به سرم هجوم می آوردند و دنیا به تهدید بی وقفه ای بدل می شد . یکی از رو به رو دوان دوان نزدیک می شد که هر روز در طول مسیر هر بار جایی متفاوت از روز پیش می دیدمش . گاه در حال رفتن و جلو زدن از من بود و گاه از رو به رو می آمد ، درست مثل امروز . انگار خیلی پیش تر از من از خانه بیرون شده بود و دیوانه وار می دوید . ترکه ای با لباسی شبیه غواص ها که نازکی دست و پایش را نمایش می داد . هیچ وقت در حال راه رفتن ، ندیده بودمش . نمی توانستم تشخیص بدهم چند ساله است اما گاه با انبوه ریش شبیه مرتاض ها بود و وقتی ریشش را از ته می زد ، خرد و نازک و با گونه هایی فرو نشسته سال خورده به نظر می رسید . با نزدیک تر شدنش صدای موسیقی بلندتر می شد . بعد بیش از سالی که هر روز غیر از روزهای تعطیل در مسیر رفتن به اداره می دیدمش ، معلومم نبود که مبداء حرکتش کجاست . اگر کسی  به کرد و کار من دقت می کرد ، می توانست تشخیص بدهد در چه ساعتی کجای مسیرم و به چه سمتی می روم بی آنکه دست کم تا 7 ، 8 ساعت بعد بازگشتی در کارم باشد . اما او را می شد در ساعات بعد از نماز صبح به تصادف در مسیرهای دور از فضای سبز نوار رودخانه هم دید که همچنان می دود . دنده هایش را از روی لباس چسبانش می شد حتی شمرد . می ترسیدم کار من هم به جایی که او بود بکشد . تا به من رسید ، دیدم با وجود تاریک روشن صبح زود و سمت دویدنش که پشت به نور بود ، عینک دودی درشتی چشمانش را پوشانده است و به خاطر آوردم  عینک همیشه سرچشم هایش بوده و بخشی از تصویری که از او به خاطر داشتم است . از من که گذشت همانطور دوان دوان وسط خیابان دوید . چراغ پیاده ی او و ماشین های رو به رو ، قرمز بود .....