پاشنه آشیل دولت ها

مدیریت راهبردی منابع انسانی ، همایشی بود سر به سر هشدار و افشای مغایرت های موجود . شکاف میان نسل ها را به شهادت نشانه های بی شمار مبنا قرار می داد و برای مخاطب دولتی آنچه شرط نجات می دانست ، بیان می کرد . تناقض میان آنچه گمان می رفت با چیزی که روی داده بود در بسیاری موارد چنان عمیق شده بود که مخاطب از حیرت به خنده می افتاد . عامل اصلی در ایجاد تنوع ارزش ها نزد نسل های مختلف را نیز ذسترسی به اطلاعات نه در حدود مرزهای یک کشور بلکه امکان مبادله اطلاعات با سر تا سر دنیا قلمداد می کرد . بی آنکه اشاره شود در بخشی از جهان به مدد انحصار می شود توده ها را در کنترل و زیر فرمان نگاه داشت ، اطلاعات را به طور عام تهدید برای وضع موجود به حساب می آورد . با پیش فرض هایی به طرح موضوع می پرداخت که موارد نقیض داشت و به تبع آن در ذهن مخاطب مقاومت ایجاد می کرد . از همه جالب تر که سخنرانان همایش به طور غالب از چند نسل پیش از انفحار تغییرات ارزشی در جامعه بودند و خاستگاه ذهنیات شان حتی به مدد بوتاکس هم امروزی نمی شد . بی صبری ، توقعات زیاد ، هوش ، تسلط به فناوری ، عدم پای بندی به مراتب و جهان وطنی ، جملگی به مثابه عناصر ناشناخته برای سیستم موجود مدیریت منابع انسانی به حساب می آمدند و به مدیران بخش عمومی توصیه می شد برای عقب نماندن از این قافله دست از کلیشه های سنتی مدیریت بردارند . غافل از آنکه ماهیت چنین راهبردی از جنس خصوصی است نه عمومی و حضرات امکان چنین تغییری را ندارند ....