"دو صد گفته چون نیم کردار نیست"

چطور می شود محصول عملکرد این همه آدم خوب ، جامعه ای فرصت طلب و افسار گسیخته باشد ؟ قطعاً که مقدمات این گزاره باید به اثبات رسیده باشد و گرنه ادعایی بیش نیست . شواهد خوب بودن آدم ها کم نیستند . از شتاب در امداد به آسیب دیده گان حوادث و بلایای طبیعی و غیرطبیعی بگیر تا حمایت از حیوانات زبان بسته . همینطور شاهد برای افسارگسیخته گی و فرصت طلبی نیز دم دست تر از آن است که شرح بخواهد . اگر از نمونه ی قابل کنترل "خود" ، شروع کنیم بسیار اتفاق می افتد بر خلاف ارزش هایی که به آنها پای بندی نشان می دهیم ؛ رفتار کنیم و در وضعیت خوش بینانه ، تا مدت ها دچار سرزنش های درونی شویم . بسیار اتفاق می افتد که با سکوت به تثبیت وضع نامطلوب کمک می کنیم در حالیکه مدام مطالبه ی مقاومت در برابر روند نابسامان موجود را از صغیر و کبیر مردم انتظار داریم ... در بررسی همین نمونه به مغایرت های بسیاری برمی خوریم و با برابر نهادن حرف و رفتار نمونه ی مورد نظر ، شکاف مخوفی دهان می گشاید که راه به هر گونه امیدواری برای اصلاح ، می بندد . به زمان خیلی درازی احتیاج نیست تا برآوردی از میزان شیوع و انتشار چنین پدیده ای نزد جامعه ی مبداء به دست آوریم . در انباشتگی حرف بدون عمل ، رخوت و کسالتی بهانه جو بر زندگی سایه می افکند و برداشت ها نه از تجربه بلکه از مالیخولیا سربرمی آورند . شاید نسخه ی بستن درب کوچه ، میکده ، بازی ، ... برای آن که به حذف صورت مساله باور دارد ، تا چند صباحی جواب بدهد اما غافل است از آن که تخمیر حواس در فضای دربسته موجود مخوف غیرقابل تصوری تولید می کند که به راحتی سر می برد ، آتش می زند ، تجاوز می کند ، زورگیر است ، آدم می سوزاند ، ....

به نظر می رسد عاجل ترین اقدام برای مخالفت با چنین وضعیتی ؛ لب فروبستن و به جای پر حرفی دنباله ی "کار" خویش گرفتن ، باشد .