کولبران صبر

میان فانتزی و رئال همیشه فاصله هست . اما این فاصله  لزوماً واجد برتری یکی نسبت به دیگری نیست . چنین گزاره ای تا چند سال پیش مستحق ناسزا بود و راوی آن را به قعر ارتداد و انزوا پرتاب می کرد . در آن سال های نه چندان دور البته که رسالت هر کس انعکاس واقعیت های اجتماعی و متر و معیار رنکینگ روشنفکری ، نسبت با رئالیسم بود . اگر کسی بی دغدغه سر به بالین می گذاشت ؛برج عاج نشین بی دردی بود که وچودش نقطه ی سیاهی بر جریده ی روزگار می گذاشت ....

محصول همه ی سال های راندن رویا از آسمان خیال زن و مرد ، پیر و جوان ؛ سینما ، شعر ، نقاشی ، موسیقی ، حجم ، داستان و روایتی شد که جز سختی و سنگینی بازتاب دیگری ندارد . انتشار بی وقفه ی ترس ، خشم ، انتحار ، .... تلویزیون را به جعبه ی حبس غولی بدل کرده که با گشودنش سو و شون از عالم و آدم می بارد . درس خوانده و ناخوانده ، دارا و فقیر و متعبد و لائیک ، سر در گریبان دلتنگی سمجی فرو برده و چشم به راه قصه ای که با شعبده ، راه تحقق آرزو را نشان دهد دوخته اند . دیگر به تعلیل و نقشه ی واقع نمایانه ، کاری ندارند . لختی بی خیالی می جویند تا بار از دوش دلواپس خود برگیرند و کار ملک به خسروان بسپارند . دیگر مشتاق خسروی شده اند که گیرم استثمارگر اما کار به رویای مردمان نداشته باشد و خیال بازی شان را کفاره نگیرد . کسی که مدام آب به آسیاب این حس گناه لعنتی نریزد و عقوبت را به عاقبت واگذارد ...

چه کسی را یارای آن بود که اینگونه چربدستانه آب رفته به جوی سلطنت بازگرداند که شیوخ به آن همت گماردند ؟!!