swot از نوع کوچه

صدای عبور گاز در لوله های برنجی ، گوش هایم را پر کرده پرده ی گوشم را می ساید . آخرین بار که به مرز استیصال رسیدم و تلاشم برای تغییر خلقم به جایی نمی رسید ،موعظه  شدم که باید خودم را از سرراه طرح الهی زندگی م کنار بکشم و دست از استدلال بردارم تا اوضاع مطلوب از راه برسد . غافل از انکه همین کنار کشیدن هم مهارت خاص خود را می خواهد . برای کسی که اگر به طعم ، رنگ و بوی دست پختش اعتراضی بشود دنیا برایش به آخر می رسد و با این رسم نزدیک به شش دهه از زندگی را سپری کرده ، چطور ممکن است خودش را کنار بکشد و بگذارد تا سیر طبیعی امور بدون حضور او برقرار باشد ؟ شاید بزدلانه باشد اما این روزها تنها چیزی که به ذهنم می رسد این است که محیطم را عوض کنم و دست کم جلوی تخریب بیشتر مشاعرم را بگیرم . خواب و بیداری م پر شده از کسانی که در قالب معیارهایی که فکر می کنم جهانشمولند نه حرف می زنند ، نه تصمیم می گیرند و نه قضاوت می کنند . گاهی دلم می خواهد بترکد بسکه ناگزیر از تبعیت فرامین ناچیز بوده ام . می دانم در چالش هایی قدم گذاشته ام که موفقیت در آنها بدون هزینه نیست و از طرف دیگر برای دوام آوردن در این مبارزه ، مهارت های کلامی و ارتباطیی لازم است که من تا اینجای زندگی استعدادی برای یادگیری آنها از خود نشان نداده ام . به این ترتیب چاره ای به جز کنار کشیدن برایم باقی نمی ماند و با تبعیت از همان توصیه هر وقت احساس می کنم ضرر بودن در میان بیش از کناره گرفتن از آن است ، توی خانه می مانم و می گذارم یک روز مرخصی استحقاقی دیگر بدون پیش بینی خاص صرف اجتناب از بازی بی قاعده ای شود که من مهارت هماهنگی با آن را ندارم . همه ی جهان هایی که با روایت دیگران تجسم کرده ام با هم روی ذهنم سنگینی می کنند و زمان چون آهن و پولاد بر وجودم خط می اندازد . خطوطی شیاروار تا مرز خون درآمدن . به جستجوی اسم اعظم جاودانگی  جهان های بیگانه را درنوردیده ام . با هر کلمه رخنه ای به روشنی پیدا می کنم و لختی سنگینی جهان فرو می کاهد ....