پنجره های رو به دیوار

اگر جهان نامی نداشت و زبان ، ابزار انسان جمعی نبود ، بسیاری رسانه ها ، کارکرد خود را از دست می دادند . اگر رنگ نبود ، اگر عشق ، اگر صدا ...اگر این احتمال قوت می گرفت ، جهان سیاهچاله ای بیش نبود پر از بغض حرف های نگفته و حسرت آوازهای نشنیده . برای رها شدن از تصور جای خالی نور و صدا به لقمه ام گاز می زنم و سرود جویدن در هوای اطرافم منتشر می شود . امیدوار کننده نیست ، به ندرت به تعداد انگشتان دو دست می رسد . گاهی نگاه نمی کنم تا تحت تاثیر قرار نگیرم . این سماجت ممکن است روزی نتایج دلگرم کننده ای در بر داشته باشد . شاید به عنوان یکی از عوامل کسب موفقیت ، مترادف با پشتکار شرط لازم برای رسیدن به هدف باشد . اما برای کسانی مثل من که انتخاب دیگری ندارند ، گزیری است به خلاص شدن از استیصال . مخاطب این روزها دنبال اخبار یا اطلاعات کاربردی ست . حوصله ی حدیث نفس های مطول و منحصر به فرد را ندارد . دیگر از چیزی پیروی نمی کند که دعوی خوانش معینی از جهان داشته باشد . برایش هر چه که تا امروز به وجود آمده ، بس است . می خواهد کوتاه ترین ، در دسترس ترین ، سرگرم کننده ترین و پربازده ترین موضوعات را در زمان های ناچیزی شکار کند و ذهنش را آسوده بگذارد .  زیان ،  ریاضت ،  تفکر ، دردسر ، پایمردی ... حوصله سربرند . شاید عکس ، نسبت به متن بیشتر توجه انسان این دوره را جلب کند . شاهد غزل به هفت بیت آن مرجح است و انتظار آخرین معضل در دست بررسی مدیران جهان برای برانداختن است . خیلی از نسل ها و باورهایشان ، از پیش پای تغییرات بی وقفه ی اخیر ، کنار می روند و تاب مقابله نمی آورند ....به تدریج به عصر یخبندان رابطه نزدیک می شویم . نه صدا ، نه کلمه ، نه تماس قادر به پل زدن میان افراد نیست و هر کس خدا و شیطان خود است .