پس از باران

ما برای صلح ، عشق ، اعتماد و همزیستی آزموده نیستیم .

در تعفن و لای ، نمی شود جز به حفظ جان ، فکر کرد .

در شبیخون زمین و زمان ، عشق را به ناگزیر در پستوی خانه ، نهان باید کرد .

و اعتمادمان را بگو که روی آب می افتد با هر ترنم باران .

در بازی کثیف برنده به جا ، مدام جای یکدیگر را در این سوی و آن سوی خط فقر می گیریم .

و در همزیستی با مردار یکدیگر ، جان آدمیت را از یاد می بریم .

تا آنکه زنگ ها برای جماعت جان بدربرده به صدا درآید و چیزی برای از دست دادن باقی نمانده باشد .

این همه ی میراث ما از سال های عبودیت مان  است .

برای صلح ، عشق ، همزیستی و ایمان ، جبرئیل را باید جست .....