انسان درغیبت معجزه

این روزها فرق انسان جهان توسعه یافته با خودم را به طور ملموسی ادراک می کنم.اعتراف به عجز دربرابر واقعیت وپاپس کشیدن از آرزو اولین وتنها انتخاب انسان دراین اعماق است.انسان دراین اعماق جهان،فارغ از جنس و سن و فرهنگ و رفاه اجتماعی،خیلی که بخواهد دست و پا بسته به نظر نیاید،مهاجرت می کند.همین راهبرد است که برخاستگاه اصلی ونقطه ی کانونی تفاوت انسان دست پرورده ی اینجا و انسان معمولی آنجایی که می رود،نور می اندازد.چه وقتی افغانی مستاصل به باله ی هواپیما می آویزد تا خود را به سرزمین موعود برساند و چه خیل متخصصانی که بارسفربرمی بندند وجلای وطن می کنند،به عجز خویش در ساختن جهانی که خوشتر دارند،اعتراف می کنند.اجتناب،ضعیف ترین نوع مواجهه با مساله است.واگذاشتن بازار برای حریف، انتخاب آنان که آستین همت بالا زده اند،نیست!